Buhay Probinsya

Author: admin // Category: life story, Lifestyle, personal, sentiment, summer escapades

Ilang taon na rin ang nakararaan nang ako’y huling umuwi at magbakasyon sa aming probinsya sa Zambales. Eto ako ngayon at muling binisita at

inalala ang aking mga magandang alaala dito sa bayan ng Sta. Cruz lalo nung ako ay kabataan pa. Mula sa 6 na oras na byahe galing Maynila, habang binabagtas namin ang daan..ilang kilometro na lang ay malapit na sa aming mumunting bahay. Banaag ko ang malaking pagbabago at pag-unlad ng nasabing lugar. Hindi ko na halos matandaan ang mga palatandaan na malapit na kami sa aming bababaan dahil sa dami ng mga bahay na nakatayo sa paligid. Ang dating puro puno ng saging, at masukal na kagubatan, ngayon napalitan na ng dikit dikit at naguumpugang mga bahay.

Minsan naiisi

p ko, masarap pa rin mamuhay sa probinsya. Sabi nga nila, malayo sa usok, sa polusyon, sa ingay at sa gulo na rin. Bagamat dikit dikit na ang mga bahay dito. Bakas pa rin ang katahimikan ng paligid na animoy lahat ay nahihimbing sa pagtulog kahit katirikan ng araw sa tanghali. Pagbaba pa lang ng sinasakyan naming bus, bumungad na sa amin ang mga tiyahin at mga pinsan ko na minsa’y naging kasama ko sa aking paglaki.Pinagmasdan ko ang lupang minana pa namin sa aming mga lolo at lola. Nakakamiss ng husto ang Lipay. Una ko agad tinanong kung papaano pumunta sa dagat na halos lagi ko nang nakagawiang puntahan kapag nagbabakasyon ako duon.

Ilang minuto lamang ay narating na namin ang dagat. Kay sarap ng simoy ng hangin, walang katao tao na animo’y iyong iyo ang lugar. Palatandaan sa akin ang malaking bato sa gitna ng dagat na kung tawagin at Bato ni Barang. Sympre, malilimutan ba naming ang lagi na naming kinagawian pag pumupunta ako sa dagat na iyon… yun ay ang manguha ng mga shells at mga bato. Pagsapit ng hapon, napilitan na kaming umuwi baka kasi kami abutin ng dilim sa daan. Sa lugar na iyon, wala pa rin pagbabago. Ganun pa rin ang lubak lubak na daan at masukal na kagubatan. Sa katahimikan ng lugar, di pa rin maiwasan ng magpipinsan na magkatakutan sa kung anuanong engkanto at aswang ang nagpapakita at nagpaparamdam duon.

Pagsapit ng gabi, ang mga inaabangang kong mga pagkaing probinsya ang nadatnan naming sa hapa

g kainan. Samut saring isdang malalaki, mga gulay na at iba pang kakanin na minsan ko lang makain sa Maynila. Natawa na lang ako ng sabihin sa akin ng pinsan ko na sa bayan daw ay may internet na. Siguro nga kahit sino at kahit saan ay may pagbabago na rin at may konting pagunlad. Ang tao kasi ay patuloy na natututo at patuloy pa rin uunlad. Kayat heto ako nagawa ko pa rin maginternet ang magpost ng entry sa blog ko.

Sa 3 araw na pamamalagi ko sa lugar na ito. Marami akong mamimiss. Naisip ko rin na minsan hindi naman talaga kailangan ng tao ang karangyaan para mamuhay. Nasasaatin lang kung papaano tyo mamumuhay ng simple ngunit masaya. Pagbalik ko sa amin sa Maynila, babaunin ko ang isang magandang alaala. Isang simpleng pamumuhay. Isang payapang paglalakbay..at ito ay ang Buhay Probinsya!